Ik moet jullie iets bekennen. Jarenlang dacht ik dat ik het juiste deed, dat ik op de goede weg zat en dat ik dingen goed voor elkaar had. Maar niets bleek minder waar. Ja, ik had een dik salaris en een leuke auto onder mijn kont en leuke collega's. Maar mijn werk was eigenlijk minder leuk dan ik dacht, ik werkte te veel (met name in mijn hoofd) en er werden dingen van mij verwacht die haaks stonden op mijn persoonlijke waarden. Uiteindelijk heb ik een knoop doorgehakt en ik besloot; Ik stop met:
- dingen perfect doen
- alles willen doen
- iets doen omdat een ander het wil
- me altijd over verantwoordelijk voor voelen
- me schuldig voelen over van alles en nog wat
De knop om
Het roer moest om, dat voelde ik pas toen ik met een burn-out thuis zat. Blijkbaar moet je je eerst diep ellendig voelen, voordat het besef komt dat er iets moet veranderen. Ik ging gewoon door en probeerde nog harder te werken om dingen toch voor elkaar te krijgen. Ik nam geen tijd om even stil te staan om te reflecteren hoe het met me ging en wat ik nu eigenlijk wilde. De burn-out kwam als donderslag bij heldere hemel. Althans op dat moment natuurlijk. Achteraf wist ik precies waar het allemaal mis was gegaan. In de periode daarna heb ik van alles gedaan (coachtraject, zelfreflectie, bepalen wat ik nu echt wilde etc), wat ik eigenlijk een paar jaar eerder had moeten doen. Het klinkt ironisch, maar dit is eigenlijk precies zoals de meesten het ook doen. En erg effectief is het dus niet......
Herkenning
Bij de vrouwen die ik begeleid zie ik grotendeels steeds dezelfde patronen. De doelgroep waarin ik speciaal geïnteresseerd ben is de werkende moeder. Deze vrouwen hebben er namelijk nog een extra uitdaging bij. Ze willen het niet alleen goed doen op hun werk, maar ze krijgen er thuis ook nog een flink takenpakket bij na hun bevalling. Oh ja en dan vergeet ik voor het gemak even alle hormonen ;-). De ene vrouw merkt een tijdje na de geboorte van haar eerste kind al dat de balans niet meer is als voorheen en de andere vrouw ervaart pas na een tweede of derde kind een vorm van disbalans. Logisch, want je hebt er in één keer een enorme verantwoordelijkheid bij en daarnaast krijg je niet meer uren in een dag maar wel extra taken. En vaak gaat een vrouw van een fulltime functie naar een parttime functie zonder dat er echt iets aan de hoeveelheid werk verandert. Het is druk, dat kunnen we wel stellen en dit maakt ook dat we vaak gewoon maar doorploeteren en dat we niet echt de tijd nemen om even stil te staan en van een afstandje te bekijken wat er allemaal speelt of of we nog op het goede 'pad' lopen.Het positieve nieuws is
Ok, een werkende moeder heeft dus nogal wat taken en rollen. Is dat erg? Nee, helemaal niet! Dat is juist fantastisch! Hoe mooi is het als je een waardevolle bijdrage kunt leveren aan de opvoeding van je kind, iets belangrijks kunt betekenen op je werk of voor de maatschappij en zoveel meer..... ?Belangrijk is alleen dat je jezelf niet voorbij loopt. Realiseer je je waar jouw grenzen liggen en jouw behoeften? Doe jij ook echt de dingen die voor JOU waardevol en belangrijk zijn en hoe is jouw werkdruk en persoonlijke druk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten