Burn-out klachten, maar daar praat ik liever niet over

Waar is de nooduitgang?

Je hebt het gevoel dat dingen door je vingers glippen. Je hebt veel te veel op je bordje. En niet alleen op je werk....misschien speelt er in de thuissituatie ook wel van alles. Je voelt langzaam dat je energie minder wordt en dat je je minder kunt focussen op je werkzaamheden. Doordat je minder geconcentreerd bent komt er minder uit je handen. Je probeert er nog een schepje boven op te doen om toch een zo goed mogelijke prestatie neer te zetten. Je hebt het idee dat je steeds verder in het moeras zakt, maar je ziet geen uitweg. Tenminste, geen andere uitweg dan keihard doorploeteren en niet opgeven.

Herkenbaar

Dit is zo ontzettend herkenbaar! Niet alleen voor mijzelf (vele jaren geleden) maar ook voor de vele mensen die ik begeleid. Wat me opvalt is dat wanneer je in deze situatie zit, je eerst nog niet echt door hebt dat je langzaam afglijdt. Pas als je heel ver bent afgegleden en je het idee hebt dat het water je aan de lippen staat....dan pas luidt je de noodklok en vraag je om hulp. Wat maakt nou dat we zo lang wachten met het bespreekbaar maken van onze situatie?

Taboe

Blijkbaar heerst er nog een enorm taboe op het thema (werk) stress en werkdruk. Ik zeg wel eens gekscherend 'je kunt beter een gebroken arm of been hebben." Dan ben je je heel bewust van je eigen beperkingen en een ander ziet ook dat er iets met je aan de hand is. Dat het werk dan even wat minder snel gaat of dat je eerder moe bent, wordt dan ook makkelijker geaccepteerd. Met stress is dat anders. Het is niet direct zichtbaar (als je geen expert bent) en hierdoor kan de acceptatie ook lager zijn. Met de nadruk op "kan". Dit hoeft namelijk niet zo te zijn, aangezien het aantal werknemers met burn-out klachten inmiddels al is gestegen naar 1 op de 7 werknemers! Kijk maar eens om je heen, 1 op de 7 heeft ongeveer dezelfde klachten als jij. Er over praten met een collega of een bekende helpt soms enorm om een uitweg te vinden naar meer rust en meer energie. Tegelijkertijd heb je ook wat moed nodig om zo maar met iemand hierover in gesprek te gaan, dat begrijp ik.

Uitweg

"Hoe kan ik nu uit deze vicieuze cirkel komen", vraag je je misschien af. Neem jezelf heel serieus en vraag je zelf zo nu en dan af hoe het met je gaat. En als je de vraag zou moeten beantwoorden hoe lang je dit nog volhoudt, wat zou je dan tegen jezelf zeggen? Dit is ook een gevaarlijke vraag, besef ik me. De personen voor wie een burn-out op de loer ligt, zijn namelijk van het type 'ik zet gewoon mijn schouders eronder en ik ga er voor'. Maar dat is 100% jouw ratio dat spreekt. Als je wat meer op je gevoel af zou gaan, zou je wellicht toe kunnen geven aan jezelf dat je al een beetje op je tandvlees loopt. Aan jezelf toegeven is een eerste en hele belangrijke stap. En dan?

Flow

Als je aan jezelf toegeeft dat je wel eens meer flow hebt ervaren dan dat je nu doet, dan kun je een bewuste keuze maken om weer op zoek te gaan naar die flow. Je kunt de regie pakken en beslissen welke stappen je wilt zetten. Je kunt gaan praten met een collega of een goede vriend(in). Als je deze stap te groot vindt, dan kun je ook aan de slag gaan met wat meer inzichten vergaren over jouw situatie in een gratis online programma. Vervolgens kun je weer wat energie terugkrijgen waardoor je weer lekkerder in je vel komt te zitten. En belangrijker nog...je hoofd krijgt wat meer overzicht en je krijgt weer helderder wat je te doen staat. Wil je zelf de regie nemen zonder dat je direct met iemand in gesprek hoeft te gaan, volg dan dit uitgebreide gratis programma om weer in de flow te komen.

Wil je meer informatie ontvangen over dit thema, schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en blijf op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen.

Is dit artikel interessant voor iemand die je kent? Je mag dit artikel uiteraard delen.